Rozdział 28 - Prove...

***Lily's P.O.V***

Dzisiejszej nocy dowiedziałam się, co oznacza płakanie w poduszkę przez faceta. I uwierzcie, nigdy nie czułam się tak źle, mimo że moje serce nie było złamane, a jedynie lekko naderwane. Ból i wściekłość jednak były, silne, drapieżne. Atakowały niedoświadczoną i niedojrzałą psychicznie mnie, aby wbić swoje zęby i skrzywdzić. Tak się właśnie czułam. Jak ofiara niewidzialnych szponów, a także ofiara losu.

To Justin doprowadził mnie do płaczu, choć jako jedyny przez ostatnie dni wywoływał u mnie uśmiech. To on sprawił, że moje oczy są napuchnięte i czerwone, choć jeszcze wczoraj widoczne w nich były połyskujące iskierki szczęścia. I to przez niego zwątpiłam w coś, w co z całego serca pragnęłam wierzyć. W miłość. Taką szczerą, prawdziwą miłość, a nie jej odbicie w dzisiejszym świecie, w którym sprowadza się jedynie do łóżka, czystej pościeli i seksu.

Pierdolony egoista. Wierzyłam w jego bajeczki. We wszystkie zapewnienia, którymi mnie otaczał. Wierzyłam, kiedy mówił, że jestem dla niego ważna. Wierzyłam, kiedy czule szeptał do mojego ucha słodkie słówka i ciche wyznania. We wszystko tak łatwo uwierzyłam. Byłam głupia, nadal jestem. Dałam się omamić urokowi takiego dupka. A naprawdę chciałam tego, o czym mówił. Chciałam miłości, chciałam z nim być. Chciałam być, kurwa, szczęśliwa, przy człowieku, dla którego liczy się tylko czubek własnego... chuja.

Przebudził mnie w środku nocy dźwięk. Nieprzyzwoity dźwięk, który drażnił i denerwował. Dźwięk jęków mojej matki, dochodzący zza ściany. Uprawiała seks z Justinem. Bzykała się z facetem, którego chciałam mieć wyłącznie dla siebie. Byłam tak cholernie głupia. Mogłam posłuchać brata i jego kolegów, którzy od pierwszych dni ostrzegali mnie przed nim. Przecież obiecałam sobie, że nigdy nic do niego nie poczuję, a teraz co? Ryczę, jak głupia, ponieważ Justin jedynie zabawił się mną, a w rzeczywistości nie zamierza zrezygnować z wygodnego życia u boku mojej nienormalnej matki.

Cholera, nie pamiętam, kiedy ostatnim razem byłam tak wściekła. Gdybym go teraz spotkała, skutecznie zdeformowałabym jego piękną buźkę, nie zważając na to, że Justin jest zawodowym bokserem. Po prostu musiałam wyładować na kimś energię, której skumulowało się we mnie wyjątkowo dużo. Chociaż jedno uderzenie, głośny krzyk, cokolwiek. Cokolwiek, byle tylko poczuć się lepiej. Nienawidziłam czuć się wykorzystana, zwłaszcza przez pierwszego faceta, do którego autentycznie coś poczułam.

Korzystając z tego, że kuchnia była zupełnie pusta, pospiesznie weszłam do niej, aby wyjąć z szafki paczkę ciastek, które mogłabym zjeść na śniadanie. Nie zamierzałam, jak każdego dnia, kulturalnie usiąść przy stole, narażając się jednocześnie na konfrontację z matką, albo Justinem. Chciałam jak najdłużej uchronić się przed choćby krótkim spojrzeniem na ich parszywe twarze. Obrzydzali mnie teraz oboje i mimo że Justin nigdy niczego mi nie obiecywał, zrobił mi złudne nadzieje. Właśnie przez to znienawidziłam go w ciągu jednej nocy.

-Witam moją piękną księżniczkę. - gdy poczułam ramiona wokół swojej talii, obejmujące mnie od tyłu, a później delikatne muśnięcie na policzku, myślałam, że wyjdę z siebie i stanę obok. Dosłownie. Wściekłam się jeszcze bardziej, choć nie sądziłam, że to możliwe. Najwyraźniej tylko Justin potrafił do tego stopnia podnieść mi ciśnienie.
-Jeśli dotkniesz mnie jeszcze choć jeden raz, przysięgam, nie ręczę za siebie. - z całej siły nadepnęłam na jego stopę i chociaż mnie puścił, nie zrobiło to na nim większego znaczenia. Skrzywił się jedynie delikatnie, jakby ukąsił go komar. Był tak wytrzymały, czy to mi brakowało siły?

-Chyba nic z tego nie rozumiem, misia. Coś się stało? Jeszcze wczoraj było przecież wszystko dobrze. - nie wierzę, że potrafił udawać takiego kretyna. Zbyt trudno było mi nawet powstrzymywać się od wymierzenia porządnego uderzenia w jego policzek. W końcu to zrobiłam. Podniosłam rękę i, jeśli się nie mylę, pierwszy raz uderzyłam kogokolwiek. Wszystko przez to, że zostałam przez niego upokorzona w oczach niemal każdego.
-Co się stało!? Jesteś pieprzonym dupkiem! Myślałam, że się zmieniłeś i powiem ci szczerze, nigdy tak bardzo się nie myliłam. - z początku krzyczałam, lecz szybko zrozumiałam, że zero w tym sensu, dlatego w kolejnym zdaniu ściszyłam głos, aby moje słowa nie wydostały się poza to piętro i nie dotarły do kogoś niepożądanego.

Patrzyłam na niego jeszcze przez parę chwil, ale w końcu uznałam, że wzbudza u mnie zbyt dużą niechęć, abym w dalszym ciągu traciła na niego czas. Warknęłam jeszcze tylko, w kompletnej bezsilności, a potem złapałam pasek torby i wybiegłam z domu, aby przypadkiem mnie nie zatrzymał. Przekonałam się jednak już dawno, że Justin nie należy do ludzi, którzy z łatwością odpuszczają. Tym razem nie było inaczej. Mimo że był w samych szarych dresach i skarpetkach, wybiegł z domu zaraz po mnie. Chyba jest zdesperowany, ale przestało to robić na mnie jakiekolwiek wrażenie. On gra dupka, więc ja zacznę udawać zimną sukę.

-Lily, o co ci chodzi? Nic z tego nie rozumiem. Przecież jeszcze wczoraj byłaś szczęśliwa, uśmiechnięta. Oboje tacy byliśmy. Mieliśmy się kochać, pamiętasz? Co się nagle zmieniło? - zastanawiałam się, czy zignorować go, czy wyjaśnić, słowo po słowie, co zabolało mnie najbardziej. Może Justin jest na tyle cofnięty umysłowo, że nie potrafi zrozumieć, jaki ostry cios zadał mi prosto w serce.
-No właśnie, byłam szczęśliwa. Szczęśliwa razem z tobą. Zerwałam z Jake'iem, a wiesz, dlaczego to zrobiłam? Ponieważ chcę być z tobą. Liczyłam na to, że ty zrobisz to samo i w końcu zakończysz ten chory związek z moją matką. Ja to zrobiłam tylko i wyłącznie dla ciebie, a ty w jaki sposób odpłacasz mi się? Sypiając z moją matką. Słyszałam wszystko. Każde wasze jęknięcie. Nawet nie wiesz, jak to cholernie bolało i boli nadal. Zrobiłeś mi nadzieję, a w rzeczywistości jedynie wykorzystałeś. A ja głupia sądziłam, że naprawdę coś do mnie poczułeś i chciałam to samo poczuć względem ciebie. Jestem skończoną kretynką.

Wplątałam palce we włosy i uniosłam je lekko, odchodząc kilka kroków, lecz zdążyłam przejść ledwie parę metrów, kiedy zatrzymałam się, odwróciłam i wróciłam do Justina, w zupełnie niewiadomym celu. Stanęłam przed nim i czekałam. Czekałam, aż otworzy usta, odezwie się, powie cokolwiek. Chciałam, żeby wytłumaczył to w jakikolwiek sposób. Dopiero teraz, kiedy wygarnęłam mu wszystko, poczułam, że tak naprawdę jestem w stanie wybaczyć mu od razu. Jeśli stracę jego, nie będzie przy mnie nikogo. Dlatego teraz modliłam się, aby wszystkie znaki, jakie dawał mi wcześniej, były prawdziwe. Że jego uczucia były szczere.

-Lily... - moje imię w jego ustach brzmiało nadzwyczaj spokojnie i subtelnie, a ja nie mogłam pozbyć się myśli, że wymówił je z miłością. - Nie chciałem, aby tak to wyszło. Nie chciałem w żaden sposób cię skrzywdzić, uwierz mi. Każde słowo, które wypowiedziałem, było szczere. Jestem po prostu tchórzem, który nie potrafi zakończyć jednej sprawy, zanim przejdzie do drugiej. Ja chcę zakończyć ten związek i chcę być z tobą, Lily. Przecież od początku ci to mówiłem.
-Więc dlaczego tego nie zrobisz? Co w tym trudnego? Ja miałam odwagę, aby iść do Jake'a i powiedzieć mu o nas, o wszystkim. Dlaczego ty tego nie zrobisz?
-Boję się skrzywdzić kolejną osobę.
-A nie widzisz, że swoim zachowaniem najbardziej krzywdzisz mnie? Przepłakałam dzisiaj całą noc. Czułam się, jak śmieć, którym od początku chciałeś się tylko zabawić. Zastanów się, na kim ci bardziej zależy. Jeśli na mojej matce, uszanuję to i przestanę się łudzić. Jeśli jednak na mnie, masz jej to powiedzieć i raz na zawsze skończyć wszystko, co jest pomiędzy wami. Chcę cię mieć tylko dla siebie.

Z wielkimi jak grochy łzami w oczach podeszłam do Justina i stanęłam tak blisko niego, że kiedy uniosłam swoje ciało na palcach, nasze usta stykały się wargami. Przyłożyłam obie dłonie do jego policzków, a wtedy kilka słonych kropel spłynęło po mojej skórze. Był piękny, idealny, a ja byłam nim zupełnie oczarowana. Z całego serca pragnęłam wierzyć w każde jego słowo i oddałabym dosłownie wszystko, aby mówił prawdę. Po prostu chciałam mieć go przy sobie. Moje serce tego potrzebowało.

Chociaż chciałam pocałować go, głęboko i uczuciowo, odsunęłam się od niego szybko i pobiegłam w stronę szkoły, cały czas płacząc. Nie byłam już na niego zła. Byłam po prostu przybita. Czeka mnie teraz ogromna niepewność. Wierzę w to, że Justin ten pierwszy i ostatni raz postawi się mojej matce i powie jej o wszystkim, co nas łączy. Gdybym mogła wypowiedzieć jedno życzenie, pragnęłabym właśnie tego.

***

Spędziłam w szkole sześć, długich godzin. W każdej minucie moje myśli skupione były na Justinie. Zastanawiałam się, co robi i o czym myśli. Byłabym najszczęśliwszą dziewczyną na ziemi, gdyby po powrocie do domu oznajmił mi, że zerwał z moją matką i naprawdę chce być ze mną. Do tej pory zostawiał jedynie puste obietnice. Przestałam w nie wierzyć. Potrzebowałam realnego zapewnienia o szczerości jego uczuć.

Przez cały dzień chowałam się po kątach, na szkolnych korytarzach, aby nie wpaść na Jake'a. Niestety, w końcu musiałam wyjść z ukrycia, po skończonych lekcjach. Na parterze szkoły czekał na mnie prawdziwy szok. Na ścianach porozwieszane były kartki z moim zdjęciem i wielkim napisem "dziwka", na samym środku. Nagły impuls kazał mi zerwać je wszystkie, lecz zdołałam pochwycić w swoje dłonie tylko kilka kartek. Później ludzie rozpoznali mnie i zaczęli wytykać palcami. Po raz pierwszy tak bardzo chciałam uciec z tego miejsca, albo zwyczajnie zapaść się pod ziemię. Kolejny raz już dzisiaj zostałam upokorzona.

-Kogo moje oczy widzą. - przeklnęłam, nawet nie w duchu, tylko na głos, kiedy drogę zaszedł mi Jake, z dwoma kolegami. Zmienił się. Cholernie się zmienił. Nie uśmiechał się już delikatnie i szczerze, tylko kpiąco, z widoczną zawiścią. Cholernie chciałam wyjść stąd niezauważona, lecz teraz wiedziałam już, że on mi na to nie pozwoli. Został zbyt mocno zraniony, aby odpuścić, nie zadając mi bólu.

-Zejdź mi z drogi. - położyłam dłoń na jego klatce piersiowej, opiętej przez dopasowaną koszulkę, i odepchnęłam go od siebie, lecz szybko ponownie zagrodził mi drogę. Dodatkowo, swoim zachowaniem zebrał tłum gapiów i teraz już niemal cała szkoła wpatrywała się w naszą dwójkę, która do tej pory była, niczym stare, dobre małżeństwo.
-Dziwka. - syknął z jadem, a ja znów spojrzałam na kartki, rozwieszone po ścianach. Nie sądziłam, że posunie się do czegoś takiego, aby upokorzyć mnie publicznie.
-Mógłbyś już odpuścić. Uderzyłeś mnie, a ja zrozumiałam, że cię zraniłam, więc proszę, skończ już. - nie miałam siły, ani ochoty kłócić się z nim i słuchać kolejnych obelg. Chciałam po prostu stąd wyjść. Miałam na głowie poważniejsze rzeczy, niż bezsensowna, kolejna kłótnia z Jake'iem.

-Ja się dopiero rozkręcam, skarbie. - ostatnie słowo wypowiedział z taką nienawiścią, jakiej nigdy bym się po nim nie spodziewała. Naprawdę sądziłam, że informację o naszym rozstaniu przyjmie spokojniej. - Jesteś zwykłą, nieszanującą się kurwą, która puściła się z pierwszym, lepszym frajerem. Nienawidzę cię za to, rozumiesz? Jak mogłaś być tak łatwa i dać się zwyczajnie zaliczyć? W czym on jest, kurwa, lepszy ode mnie? - mimo wszystko nie byłam na niego zła, bo widziałam, że każde słowo sprawia mu ból. Nie zareagowałam również w żaden sposób, kiedy pchnął mnie na jedną ze ścian i z taką samą wrogością wpatrywał się w moje podkrążone oczy.

I nagle został ode mnie odciągnięty, choć ja nie poruszyłam się nawet o milimetr. I z początku nie wiedziałam, kto stanął po mojej stronie. Nikogo się nie spodziewałam. Dlatego takim zaskoczeniem było dla mnie, gdy ujrzałam parę kroków przed sobą Justina, zaciskającego w dłoniach koszulkę Jake'a. Miało to dla mnie w dziwny sposób ogromne znaczenie. Zrozumiałam, że Justin po raz pierwszy wstawił się za mną, obronił mnie. Nigdy wcześniej tego nie zrobił, choć nie raz miał okazję. Teraz jednak chyba moje słowa dotarły do niego. Zrozumiał coś, co było dla mnie ogromnie ważne. Że zależy mi na nim, ale nie widzę z jego strony żadnego zaangażowania. Może w końcu się zmienił?

-Odpieprz się od niej raz na zawsze i zrozum, że nie chce mieć z tobą nic wspólnego. - Justin nie był agresywny. Tym różnił się od wielu chłopaków, których znałam. I chociaż był bokserem, potrafił zrobić drugiemu człowiekowi prawdziwą krzywdę, nie wykorzystywał tego, a jego usposobienie było nadzwyczaj spokojne.
-Jest zwykłą szmatą, która puszcza się w wieku piętnastu lat. - nie odpuścił. Nie mógł. Musiał dalej mnie ranić, znęcać się i upokarzać. I chociaż nie chciałam być dla niego wredna, musiałam obronić się, chociaż spróbować.

-Bo widzisz, Jake... - stanęłam pomiędzy nim, a szatynem, którego dłonie od razu przylgnęły do moich bioder. - Justin, w przeciwieństwie do ciebie, ma coś w spodniach, pomiędzy nogami, i dobrze wie, jak mnie zadowolić. - powiedziałam, wcale nie cicho. Celowo podniosłam głos, aby usłyszało mnie wiele osób, stojących na korytarzu. Wiem, że nie powinnam, ale zwyczajnie nie mogłam już wytrzymać tylu obelg i wyzwisk. Nigdy nie powinnam robić Jake'owi nadziei, że będzie między nami coś więcej. Gdybym wtedy nie popełniła błędu, nadal bylibyśmy przyjaciółmi.

Szybko wyszłam ze szkoły, ale zrobiłam to, trzymając dłoń Justina. Nie wiem, dlaczego nie mogłam go puścić. Chyba bałam się, że naprawdę zostanę sama, bez ramienia, w które mogłabym wypłakać się w gorszych chwilach życia. A na Justina do tej pory zawsze mogłam liczyć. Nie chciałam tego wszystkiego zaprzepaścić. To głupie, ale chciałam zostać przy nim nawet wtedy, kiedy jedynie wykorzystywałby mnie. Czy Jake przypadkiem nie miał racji, wyzywając mnie od najgorszych?

***Justin's P.O.V***

W ciszy posadziłem Lily na siedzeniu pasażera w swoim samochodzie, a potem przypiąłem pasem, na co ona zareagowała, przewracając oczami. Była dziś wyjątkowo smutna. Już dawno nie widziałem jej w takim stanie i naprawdę chciałem to zmienić. Byłem jednak zwykłym tchórzem. Brakowało mi odwagi, aby zakończyć rozpoczęte sprawy. Ona była dużo bardziej dzielna, niż ja. Miała odwagę, użyła jej i stała się wolna. Wolna dla mnie, aby móc być ze mną. Chciała tego i po raz pierwszy przyznała się przede mną.

-Czyli potrafię cię zadowolić, tak? - mruknąłem zadziornie, przekręcając kluczyk w stacyjce.
-Naprawdę masz mi do powiedzenia tylko tyle? Z całej naszej rozmowy zapamiętałeś jedynie tę część? - Lily nie było do śmiechu, a ja stłumiłem w głowie te głupie myśli, które mną kontrolowały. Powinienem jednak zachować powagę, kiedy jej ust nie zdobi uśmiech, a w oczach nie błyszczą iskierki.
-Przepraszam, Lily. Nie powinienem. - odkaszlnąłem cicho pod nosem i wyprostowałem się na fotelu. - Nie chcę, żebyś kiedykolwiek więcej pomyślała, że chciałem się tobą jedynie zabawić. Nie jestem taki, musisz mi uwierzyć. Dzisiaj twoja mama organizuje kolację, na którą zaprasza swoich znajomych. I właśnie dzisiaj udowodnię ci, że nie kłamałem. Chcę być z tobą i w końcu muszę przestać zachowywać się, jak ostatni tchórz, którym rzeczywiście jestem. Zobaczysz, że mi na tobie naprawdę zależy.

Nigdy nie byłem tak pewien swoich słów, jak właśnie w tej chwili. Nigdy nie byłem tak pewien tego, że chcę być z dziewczyną, jak teraz, jak przy Lily. Po raz pierwszy czułem również te słynne motyle w brzuchu. I pragnąłem to wszystko powtórzyć Lily, słowo w słowo, lecz nie mogłem. Musiałem najpierw udowodnić jej, że nie kłamię, aby naprawdę mi uwierzyła, a nie tylko przytaknęła głową, by zagłuszyć nasze pragnienia.

Było już późne popołudnie, a ze względu na późną porę roku, na dworze zaczął zapadać zmrok, topiąc w ciemnościach ulice i domy, kiedy dojechaliśmy z Lily pod dom. Postarałem się wysiąść z samochodu szybko, aby zdążyć otworzyć drzwi od strony pasażera i, jak prawdziwy dżentelmen, podać jej dłoń i pomóc wysiąść. Drzwi wejściowe do domu również otworzyłem przed dziewczyną, lecz ta za każdym razem ignorowała mnie i nie obdarzała ani jednym spojrzeniem. Aż wkońcu, kiedy byłem tym równie przejęty, co zirytowany, złapałem ją za nadgarstek, ostrożnie, aby nie wyrządzić piętnastolatce krzywdy, przyciągnąłem do siebie i delikatnie pocałowałem jej pełne, delikatnie rozchylone wargi, zdecydowanie pragnące moich, gdyż kiedy tylko ich dotknąłem, zadrżały lekko.

Na koniec pogładziłem ją jeszcze po policzku i odszedłem do pierwszego pokoju, w którym zostawiłem większość swoich rzeczy. Rozebrałem się do samych bokserek, zamieniając stare ubrania na świeżo wypraną, granatową koszulę oraz spodnie, bardziej eleganckie, niż zwykle. W lustrze, wiszącym na kremowej ścianie, poprawiłem swoją grzywkę, aby nadal była idealnie poatawiona ku górze. Wyszedłem z pokoju dopiero wtedy, gdy w moich uszach rozbrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi.

Ostatni raz spojrzałem na siebie w lustrze. Opuściłem pomieszczenie i wolnym krokiem udałem się w stronę wyjścia. Kolacja ze znajomymi Alison wcale nie była mi na rękę. Wolałbym spędzić ten czas z Lily. Tylko z Lily. Chociaż z drugiej strony, dostałem szansę, aby udowodnić jej to, o czym mówiłem. Cholera, tak bardzo pragnąłem, aby znów mieć ją w ramionach, aby znów kochać się z nią. Po prostu musiałem ją zdobyć i czekałem na moment, w którym będę mógł powiedzieć, że jest moja.

-Witam. - otworzyłem drzwi, wpuszczając do domu trzy małżeństwa, w podobnym wieku do Alison. Ująłem dłoń każdej z kobiet i musnąłem delikatnie jej wierzch, natomiast mężczyznom uścisnąłem rękę. - Zapraszam do salonu.
Po chwili przy moim boku pojawiła się również Alison. To nie ją jednak chciałem zobaczyć. Czekałem, aż z góry zejdzie Lily. Właściwie, nic innego nie trzymało mnie w tym domu.

I wtedy, kiedy wszyscy siedzieliśmy już przy stole, przy którym pozostało jedno, wolne miejsce, usłyszałem na schodach cichy dźwięk szpilek. Zamknąłem na moment oczy, wyobrażając sobie, jak pięknie musi wyglądać. Lecz kiedy podniosłem powieki, przekonałem się, w jak ogromnym błędzie byłem. Wyglądała o niebo piękniej. Jej smukłe nogi podkreślone były przez szpilki. Pupka i biust opinały się pod materiałem krótkiej, lecz skromnej sukienki, pokazując prawdziwy, delikatny charakter Lily. Pozostawiła rozpuszczone, lekko falowane włosy, opadające na jej nagie plecy i ramiona. Boże, piękno biło od niej na kilometr. Mój anioł.

Miałem wrażenie, że wszyscy zobaczyli, jak ogromne wrażenie na mnie zrobiła. Od razu uśmiechnąłem się do niej, kątem oka zauważając, że Alison obserwowała uważnie moją reakcję. Czy interesowało mnie to chociaż odrobinę? Nie. Od dzisiaj znaczenie miała tylko Lily.

-Nie wierzę, Alison, że twoja córa tak wyrosła. - jeden z mężczyzn skomentował, opierając obie dłonie na stole. Ogromnie nie spodobał mi się wzrok, jakim zmierzył przyszłą panią Bieber. Nie, jak dziecko, tylko jak kobietę. I chociaż wiedziałem, że Lily bardzo podoba się facetom, byłem o nią z lekka zazdrosny. - Ile to już lat, Lily?
-Całe piętnaście. - odparła z nieśmiałym uśmiechem i usiadła na krześle po mojej prawej stronie.

Przez całą kolację dosłownie nie mogłem oderwać od niej wzroku. Była idealna, w dodatku tak blisko mnie, i psychicznie, i fizycznie. Ona natomiast unikała mojego wzroku i niemal przez cały czas wpatrywała się w liść sałaty, znajdujący się na jej talerzu. Postanowiłem w końcu przerwać jej ignorowanie mojej osoby. Moja dłoń powoli skierowała się pod stołem na jej nagie udo. Zaczęła powolutku wspinać się coraz wyżej, pieszcząc nagą skórę jej nóg. Sukienka wcale nie była przeszkodą. Wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej pragnąłem wedrzeć się wyżej.

Lily zacisnęła swoje uda, dając mi wyraźny znak, abym nie posunął się ani centymetra dalej. Czy jednak zamierzałem ją posłuchać? Rzecz jasna, że nie. Robiłem jej na przekór, lecz wiedziałem, że tego chciała. Dlatego wsunąłem dłoń pomiędzy jej nóżki i dotarłem palcami do materiału majteczek. Zacząłem powoli, dyskretnie pocierać nimi jej miejsce intymne. Czułem, jak powolutku zaczyna robić się mokra. I ona również to czuła. Udawała, że chce mnie powstrzymać, choć w rzeczywistości pragnęła, abyśmy zostali sami. Sama przyznała to przede mną.

-Justin, przestań. - Lily zachichotała cichutko. Zachichotała, rozumiecie? Jej śmiech był niesamowity i wyraźnie zaznaczał, że Lily jest wciąż dziewczynką. Była jednocześnie zawstydzona i dzięki temu wyglądała jeszcze bardziej uroczo. Tak bardzo pragnąłem, aby ci wszyscy ludzie dookoła zniknęli. Przeszkadzali mi, zwłaszcza teraz, zwłaszcza tutaj.
-Wiem, że tego chcesz. - szepnąłem do niej ukradkiem i dwa razy uniosłem znacząco brwi. Nie była na mnie zła. Znałem ją na tyle dobrze, że z łatwością mogłem to stwierdzić.

Niestety, matce Lily nie było do śmiechu. Z pewnością widziała wszystko, jak i również słyszała. Każde, nawet najciszej wypowiedziane słowo nie umknęło jej uwadze. A uśmiech na ustach córki przepełnił czarę goryczy i wypuścił wszystkie jej emocje na zewnątrz.
-Wynoś się stąd. - warknęła, gwałtownie wstając od stołu. Nie mrugnęła ani razu, jak i również ani na moment nie spuściła wzroku z szatynki. - Powiedziałam, wynoś się z mojego domu! Nie mam już córki! Dla mnie nie istniejesz! - tak, to był moment, w którym powinienem zainterweniować. Mnie natomiast jakby przykleiło do krzesła. Nie mogłem się poruszyć, nie mogłem się odezwać. Razem z resztą gości patrzyłem, jak ta wyrodna matka wyrzuca z domu swoją piętnastoletnią córkę.

Lily natomiast nie wahała się. Szybko wstała z krzesła i, nie biorąc ze sobą zupełnie nic, wybiegła z domu, w mroźną noc. Zanim jednak przekroczyła próg domu, spojrzała na mnie, a wielka łza spłynęła w dół jej gładkiego policzka. Liczyła na mnie, a ja znów ją zawiodłem. Razem z trzaśnięciem drzwi wyjściowych zrozumiałem, że całkowicie spieprzyłem. Ona chciała jedynie, abym wstawił się za nią, abym wymówił choć jedno słowo. I kiedy w końcu dotarło do mnie, jak ślepy byłem, odważyłem się zrobić ten mały krok dla ludzkości, jednak wielki dla mnie.

-Nie masz prawa jej tak traktować. - podniosłem się powoli, lecz mój głos z każdym słowem był coraz mniej spokojny i opanowany. - Nie masz prawa jej wyzywać i nie masz prawa kolejny raz ją krzywdzić. To jeszcze dziecko, a przeszła przy tobie więcej, niż niejeden dorosły. Nie zasługujesz, żeby nazywać się jej matką.
-Dlaczego jej bronisz!? Dlaczego cały czas uśmiechasz się do niej, jakby to ona była dla ciebie najważniejsza!? Co takiego ma ona, czego mi brakuje!? Odpowiedz!

Uśmiechnąłem się delikatnie, oparty obiema dlońmi o stół. Uśmiechnąłem, ponieważ poczułem się wyjątkowo ciepło i niesamowicie. W końcu poczułem to, czego szukałem przez całe życie. I choć w swej wędrówce skrzywdziłem wiele osób, nigdy więcej nie popełnię tego błędu.
-Chcesz wiedzieć, co was różni? Ty jesteś zimną suką, a ona jest najwspanialszym człowiekiem na świecie. Jest dla mnie najważniejsza i już zawsze będzie. A wiesz dlaczego? - wziąłem głęboki oddech, uśmiechając się jeszcze szerzej, niż przed momentem. - Ponieważ jest pierwszą osobą na tym pieprzonym świecie, którą pokochałem. Szczerze i prawdziwie pokochałem...

~*~

Kocham Was bardzo mocno <3